Τ΄ όνομά σου

η νοσταλγία των ρόδων!

Τραγούδι μιας μέλισσας, σιμά στο σιωπηλό του Μέλη,

ποτάμι!

Ο μυρωμένος ίσκιος της λυγαριάς!

Μια ικεσία στο υγρό αλέτρι, της γενέθλιας γης!

Ο έρωτας, σε χαμηλόβλεπα βλέφαρα, στης γειτονιάς

τα μπαλκόνια!

Η συμβίωση, ζωντανών και νεκρών φύλλων

στην πολύβοη λύρα, του ποιητή! Τ’ όνομά σου!..

Τ’ όνομά σου

του κήπου τ’ αηδόνι!

Το πρώτο σκίρτημα, στης ζωής την γιορτή!

Ο θαλασσινός μπάτης που φύσηξε καλόκαρδα

το «Καλώς ήλθες» στο κορμί της προκυμαίας!

Της Κίρκης το μαγικό ραβδί, αναλυτός ήλιος στο ποτήρι

που παιχνιδίζει με τα’ ανέσπερο της ψυχής, φέγγος!

Τ’ όνομά σου!..