…ολημερίς πάλευε το χώμα να ανοίξει αυλάκια, να περάσει το νερό, να φτάσει το δεντρί, να το δροσίσει ν’ αναθαρρέψει  κατά τα ουράνια.

Με τις ώρες  σκυφτός, πάνω σε φιντάνια. Πόναγε την γη του, όντας εργάτης του θεσσαλικού κάμπου, και ριζωμένος στη Λευτερούπολη,….

– Ε,ε Λευτέρη, ακούστηκε  η φωνή της συντρόφισσας του. Πάρε μιαν ανάσα, κι αύριο μέρα είναι…. άνθρωπέ  μου.

Τον είχε κατά νου της. Τον νοιαζόταν, τα χρόνια του μόχθου βάραιναν στους δυο τους. Κείνος πάλι ανασηκώθηκε, πιάστηκε απ’ το τοίχωμα της μάντρας, και στάθηκε  ορθός. Έπρεπε να την ασβεστώσει. Από βραδύς έγραψαν πάνω της το σύνθημα “όταν σηκώσεις το κεφάλι ανασαίνεις πραγματικά”. Ένοιωσε το αίμα του, να βάφει κόκκινο το μαντράκι, να ξεχύνεται στη γειτονιά, παντού. Στο μυαλό του στριφογύρισε η πρωινή δήλωση του γιου του, στην εξώθυρα…

– Γέρο, φεύγω πάω στη μάζωξη των δικώνε μας. Δεν πάει άλλο κατεβαίνω στη πλατεία. Αυτοί μας βλέπουνε σαν υποζύγια, ως πότε. Κάνουν πράγματα που θυμίζουν άλλες εποχές. Πηγαίνω, το πα και στην μάνα, μη με σταματάς, πάω να αιτηθώ κράτος δικαίου.

Ο κυρ-Λευτέρης δαγκώθηκε. τι να του πει., και κείνος τα ιδία έκανε για να βρει τα δίκια του απέναντι   στις αποφάσεις του κρατικού μηχανισμού σε βάρος του λαού….

– Ας είναι, είπε. κάποια στιγμή θα σηκώσει το κεφάλι ν ανασάνει πραγματικά.

Πριν  μπει, στο σπιτικό, κουνώντας  το κεφάλι του σαν επιβεβαίωση στον μονόλογο              του, αναπολώντας  δρόμους, συνθήματα [Κ.Ν.Ε., διαδηλωτές, πανό, μια γροθιά όλοι.

– Ο ουρανός είναι δικός μας,…….ψιθύρισε παίρνοντας μια βαθειά ανάσα κι έριξε ένα βλέμμα σιγουριάς στ  ανοιξιάτικα σύννεφα του μόρτη .

Υ.Γ. το ερέθισμα  του αφηγήματος γραφή ήταν το σύνθημα μιας αφίσας του Κ.Κ.Ε.             πάνω σε τοίχο της συνοικίας, στις 27 του Μάρτη 2021.

……………